Cechy dobrej pracy magisterskiej układają się w pewne kręgi. Pierwszy dotyczy kwestii językowych – a więc pięknego stylu pisarskiego, naukowego, ale nie przesadnie epatującego słownictwem trudnym i obcym (chyba że taki jest profil pracy). Chodzi przede wszystkim o to, by o rzeczach w miarę zrozumiałych nie pisać nadmiernie skomplikowanym językiem, a kwestii trudnych nie utrudniać jeszcze bardziej przez enigmatyczne określenia. Dobra praca magisterska to praca przejrzysta, a nie chaotyczna – da się to osiągnąć nawet przy analizie trudnych zagadnień.
Praca ponadto nie powinna zawierać błędów językowych, a więc ortograficznych, interpunkcyjnych, gramatycznych, logicznych. Każdy, kto nie zna wszystkich – albo przynajmniej wszystkich podstawowych – zasad poprawnej pisowni, powinien oddać pracę do profesjonalnej korekty, aby uniknąć krytyki komisji egzaminacyjnej. Druga grupa cech dotyczy kompozycji. Należy tak formułować poszczególne tematy, aby nie utrudniać odbioru treści i nie powodować wrażenia chaosu. Jeśli określony przedmiot ma wiele zmiennych i szczegółów, które mogłyby zaburzać główny tok wywodu, można posłużyć się siecią podpunktów – dzięki temu uzyskamy jasną konstrukcję zagadnień i nie będziemy narażeni na posądzenie o rozwlekanie głównego tematu pracy. Trzecia grupa zagadnień to – uogólniając – estetyka pracy. Oprócz omówionej estetyki języka i estetyki kompozycyjnej, warto postarać się o estetykę ukształtowania tekstu. A zatem należy dopasować parametry pracy do wymaganych przez uczelnię – chodzi o rodzaj i wielkość czcionki tekstu głównego i pobocznego, tytułów, wygląd strony tytułowej, wielkość wcięć, sposób porządkowania przypisów i bibliografii itd. Podsumowując, jeśli te trzy grupy zagadnień zostaną dobrze zrealizowane, praca nie będzie naszą kulą u nogi, tylko dobrym sposobem na autoreklamę. Cóż liczy się bardziej w karierze studenckiej, jeśli nie osiągnięcia naukowe?